Onze honden

Pagina’s over onze honden

Manuh

12022021 Wat een bijzondere datum, want of je het nu achterstevoren leest of ondersteboven er is geen ontkomen aan: Op deze prachtige dag is ons knappe Manuhtje , officieel Yenoble Wood’s Qhyanah Manuh, geboren. Na al die blondjes de laatste jaren, wilde ik heel graag een blauw teefje uit eigen fok. Niet zo vanzelfsprekend gezien de kleurvererving bij borders. Het was intussen ook al dertien jaar geleden dat hier in een nestje van Luna de laatste blue and tans werden geboren.

Om uit te testen of het er überhaupt nog uit zou komen hadden we de knappe blauwe Dawi’s Rhapsody Pearl Jam Blue, kort Peer, als date voor Taartje uitgezocht. Áls het dan succesvol zou zijn zouden we die combinatie op een later tijdstip nog eens herhalen. Maar naarmate de geboorte van de Perentaartjes naderde werd het verlangen naar een mooi blauw teefje alleen maar groter. Na lang gedram, beloofde Wilbert dat als er nu al een mooi blauw teefje bij zou zitten ze zou mogen blijven, mits híj met haar mocht gaan trainen. Tuurlijk schatje! Nou dat heeft hij dus geweten, hihihi!

Hij voelt zich nog steeds een beetje door Tári en mij in het ootje genomen. Het eerste pupje dat ze uitpoepte bleek namelijk een blue and tan teefje te zijn, ook meteen de enige van het nest in die kleur. Het was natuurlijk nog even spannend hoe ze zich zou ontwikkelen en zou wisselen. Maar wat een geweldige mooie aanvulling van onze meute. Kijk dat snoetje nou.

Ook Wilbert zou deze vrolijke noot intussen voor geen goud meer kunnen missen. Wat een geweldig mooi beestje met een super lief en zachtaardig karakter. Een heerlijke knuffelkont en wat een genot om haar als een idioot te zien rouwdouwen in de tuin met grote zus Maylah en mama Tári.

©Moniek Rosenbrand

Ze heeft ook al haar eerste stappen op de catwalk en het behendigheidsveld gezet. Na de Jonge Honden Clubmatch bij KV Waalwijk met diverse rassen waar ze heel knap derde werd van haar 15 leeftijdsgenoten, werd ze op de Jubileumkampioensclubmatch van de Nederlandse Border Terrier Club beste pup uit 13 totaal van 2021. Super trots natuurlijk!

Het duoknuffelen is dus intussen trioknuffelen geworden. I just love my doggyfamily!

Maylah

 

Dat wonderen bestaan is deze kleine pretbek het ultieme bewijs van. Op 16 augustus 2018 gingen wij vol goede hoop met Tári op weg naar de vruchtbaarheidskliniek van Carola Möhrke in Dortmund, waar ik al eerder dat jaar het sperma van Milo naar toe over had gebracht. Dé inseminatie waar we al jaren naar hadden uitgekeken werd eindelijk realiteit. Een week eerder tijdens onze vakantie met Tári in Emmendingen hadden we talloze Ooievaars gezien, dus dat moest toch haast een voorteken zijn.

De echo vier weken later was wat dat betreft helaas wat teleurstellend, vooral voor degenen die met mij ook hadden gehoopt op een pupje van de in het voorjaar van 2017 overleden Milo. Slechts één kloppend hartje. Maar voor ons betekende dat dat onze wens in vervulling zou gaan, reu of teef maakte ons immers niet uit. Het zou sowieso een wondertje zijn. 

Na een röntgenfoto gemaakt te hebben en goed overlegd te hebben met Erik Noorman van Dierenkliniek Den Heuvel in Best wat wijsheid zou zijn, na de enorme investering en  het mogelijke risico van het afwachten van een natuurlijke bevalling, hebben we besloten de pup te laten halen op 15 oktober 2018. 

Wat een geweldig spannende dag was dat. Ik vergeet nooit meer hoe Erik net zo enthousiast als ik was, toen we zagen dat dat ene pupje ook nog een gezond teefje bleek te zijn met alles erop en er aan. En dat zo onze kennel weer mogelijk nieuwe aanwas  voor de toekomst zou hebben.

We hadden altijd al gezegd dat als we nog een dochter van Milo in onze meute mochten verwelkomen zij naar haar vader vernoemd zou worden, en wat ben ik trots als ik haar volledige naam “Yenoble Wood’s Nabilah Maylah” zie staan.

Op de donkere kijkers en de oogopslag van haar vader na, heeft ze verder uiterlijk eigenlijk bar weinig van hem en is ze meer een kopie van haar moeder. Een enorme pretletter met het aanhankelijke en knuffelige van beide ouders. Als eenling is ze super gehecht geraakt aan haar moeder, waar Tári is, is Maylah en andersom. Dus ’s avonds op de bank is het voortaan duo-knuffelen. Maar mij hoor je niet klagen, ik kan er alleen maar met volle teugen van genieten. 

Tári

Standfoto © Daniëlle van Schaik

Op 30 maart 2016 was het eindelijk zo ver, nadat ik al een aantal dagen ongeduldig de pups er uit had zitten kijken, werd het tweede nestje van Gauri en Chummy (Linmarrick Djolly Djumper) geboren. Eén van de drie puppenmeiden was “mine to keep” om hopelijk in de toekomst onze lijn mee voort te zetten, maar nog belangrijker, veel plezier mee te beleven op de behendigheidsbaan.

Al snel had ik mijn oog laten vallen op het kleinste meisje van de drie, dat door haar opvallende witte voetje ook bij menig puppykoper in de smaak was gevallen. Ze was een beetje terughoudender dan de andere pups, maar ik wist van de geschiedenis met Arwen dat ik me daar niets van aan moest trekken. Ik besloot me in ieder geval voor alles open te stellen, ook voor het geval “witvoetje” zich toch niet als mooiste zou ontwikkelen. Door elke dag met de pups in de ren te spelen, wist ik haar echter steeds meer uit de tent te lokken en deed ze op den duur niet meer onder voor de rest, zo brutaal dat ze was geworden.

Met bijna 7 weken was er geen enkele twijfel meer, “witvoetje” werd mijn kleine Tári,  of ook wel heel chique Yenoble Wood’s Jumanah Tári. Van de vele bijnamen die ze intussen heeft, van Tartaartje tot Tarikanarie, is Tariban misschien wel de meest toepasselijke. Het is een enorm monster in een kleine verpakking, maar echt op een leuke manier.

Van puppy af aan, zijn we meteen aan de slag gegaan met oefeningen gericht op de behendigheid. Intussen gaat ze net zoals omaatje Arwen dat vroeger deed, luidkeels blaffend over de behendigheidsbaan, dus ik ben weer helemaal in mijn nopjes.

Naast de sport zet Taartje net als overgootmoeder Luna haar beste pootje voor op de catwalk. Op 29 februari 2020 behaalde zij op de Martinidogshow in Groningen haar laatste benodigde punt waarmee ze Nederlands Kampioen is geworden. Behalve behendig, dus ook de looks,  maar vooral super vrolijk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet moet lachen om dat kleine ding.

Dunyah

Na het overlijden van Floortje, voelde onze roedel niet meer compleet. We misten gewoon die vrolijke witte antenne en die heerlijke zachte grote knuffeloren tussen al die ruwharen. Al gauw heb ik contact opgenomen met Elly Vervoort, want als we dan toch weer ons in zouden laten pakken door zo’n eigenwijze flapdrol, dan moest het wel zo’n mooi From Elly’s Packje worden.

Op 30 augustus 2012 werden Zamora From Elly’s Pack en Lanbur of The Heath Lake de trotse ouders van 11 pupjes. Helaas mocht het voor twee pupjes niet zo zijn, maar Zamora had haar pootjes vol aan de overige negen vandaaltjes. Eén daarvan spande echt de kroon en wist binnen no time uit de ren te klimmen. Elly dacht dat die kleine ondernemende deugniet wel bij mij zou passen. Het was het kleinste tengerste pupje uit het nest en onbewust deed ze me ook erg aan Floortje denken.

Al gauw was de keus gemaakt en bij het afhalen van Dunyah bleek ze van Elly de voor ons zeer toepasselijke stamboomnaam “Expecting To Fly From Elly’s Pack” gekregen te hebben. De autorit duurde gelukkig maar 15 minuten, want ze heeft van het begin tot aan het eind kei hard gekrijst omdat ze het er niet mee eens was dat ik haar vast hield. De eerste drie dagen was dat de belangrijkste training, vastpakken en pas laten gaan als ze stil was.

Intussen is Dunyah al weer ruim 8 jaar en moeder van drie prachtige nestjes flappertjes geworden. In alles is Dunyah anders dan Floor, een Beagle zoals ze horen te zijn: een zeer zelfstandige, lees eigenwijze jachthond, die haar eigen weg gaat …. En dan terug komt met de dierenambulance, ahum! Kortom, ze luistert voor geen meter! Bovendien bepaalt zij wanneer er gekroeld en geknuffeld wordt, niet andersom. En toch ben ik er hartstikke gek mee. Gelukkig heeft ze namelijk één belangrijk ding wel met Floor eens, ze houdt van het behendigheidsspelletje en gaat dan echt helemaal los. In het aller eerste begin een beetje té en dan was ze vrij aan het verkennen, maar wat heeft ze de afgelopen jaren mooie dingen op het behendigheidsveld laten zien. En ik? Ik ben hartstikke trots dat ik dat met kei hard werken weer met een Beagle heb geflikt!

Floortje †

Ook Floortjes geschiedenis willen we u niet onthouden, dit is immers de hond waarmee het allemaal is begonnen. Als we Floortje niet hadden gehad, zouden we ook geen maatje voor haar hebben gezocht en waren we misschien nooit ‘gevallen’ voor de Border Terriër.

In eerste instantie viel ons de Beagle op door het innemende uiterlijk en het ‘handige formaat’ van het ras. We zijn ons vervolgens goed gaan inlezen en besloten de opvoeding van Floortje serieus aan te pakken: doe je dit niet dan komt er van een Beagle gewoon niets terecht. Het is en blijft tenslotte een intelligente en zelfstandige jachthond, waarbij de neus af en toe de neiging heeft om open te gaan waarbij de oren zichzelf tegelijkertijd hermetisch afsluiten… Floortje was echter het bewijs dat door een juiste opvoeding goede resultaten kunnen worden behaald.

We zijn samen met Floortje de puppycursus gaan doen. Daar heb ik af en toe toch écht momenten gehad dat ik haar het liefst achter het behang had geplakt. Maar geloof me, de aanhouder wint echt! Na de puppycursus zijn we verder gegaan met de cursus ‘Elementaire Gehoorzaamheid’. Floortje luisterde inmiddels zo goed dat ik de lat nóg wat hoger durfde te leggen: Gedrag en Gehoorzaamheid. Ook dit lukte uiteindelijk en daarmee is Floortje een van de weinige Beagles die met een G&G-1 diploma rond snuffelde.

Over de lat hoger leggen gesproken… Floortje was de eerste hond waarmee we kennis hebben gemaakt met de behendigheid. Wat begon als iets dat we leuk vonden om eens uit te proberen als een ‘extraatje’ erbij, is uitgegroeid tot een toch wel succesvolle bezigheid: Floortje liep een aantal jaren best verdienstelijk in de B-klasse behendigheid. Een niet geringe prestatie voor een Beagle. Maar helaas, aan al het goede komt een eind, zo ook aan Floortjes plezier op de behendigheidsbaan. In augustus 2008 is Floortje na het winnen met haar team van de KNK Cynophilia teamwedstrijd met pensioen gegaan. Het koppie wilde nog wel, heel graag zelfs, maar het lijfje was toch echt een beetje op aan het raken. En omdat we nog heel lang van onze eigenwijze flapoor wilden genieten, hebben we besloten dat het beter voor haar was om het wat rustiger aan te gaan doen en er wat veiligere hobbies op na te houden. En die had ze genoeg, zoals: de vaatwas voorspoelen, lekker liggen snurken onder de dekens, de zaak een beetje opnaaien als we met z’n allen in de bossen zijn en natuurlijk heerlijk liggen rollen in een flinke koeienvlaai!

Alle successen zijn Floortje in al die tijd nooit naar het hoofd gestegen. Iets dat makkelijk had kunnen gebeuren toen ze een flink aantal jaren terug al weer óók nog eens werd uitgekozen om te poseren voor het jaarboek van meubelfabrikant Leolux. Fotograaf Frank Tielemans heeft na afloop van deze reportage speciaal voor ons, voor eigen gebruik, nog een aantal foto’s van Floortje gemaakt. Het was voor ons één van die dagen om nooit te vergeten.

Op 17 december 2011 hebben we helaas afscheid van Majesteit Floridoris Flapperoris moeten nemen. Voor mijn gevoel veel te vroeg, ze was mijn alles. Maar wat hebben we een geweldig mooie herinneringen aan ons eerste hondenkind.